از هر طرف از هر سو

مدتیست که عمیقاً در فکرم.

لحظات غریبی رو سپری میکنم. مثل تازه بالغ شده ای که در وجودش احساسات و حالات خاصی رو میبینه و شگفت زده میشه که آیا این منم ؟!

چیزی در درونم در تلاطمه....... حس میکنم باید کاری کرد.خرق عادت یا هر چیزی شبیه به آن.

با اینکه 25 سالگیم رو سپری میکنم اما احساس میکنم در فکر و روحم ده سال بزرگتر از سن واقعی ام هستم.

وقتی به علت این موضوع فکر میکنم می بینم چیزی نیست جز آنکه در آغاز جوانی یکهو از یک رودخانه خیلی کوچیک افتادم تو یک دریا و بهم گفتند شنا کن! اگر شنا نمی کردم غرق میشدم واسه همین ناچار شدم به هر زحمتی که هست شنا کنم  و اینکارو هم کردم . اما الان یک ماهی کوچولو خسته ام که حتی شنا تو یک رودخونه داره خستش میکنه.

با تمام اینها خیلی به خودم امیدوار شدم حداقل این رو میدونم که اگه باز هم تو دریا افتادم خواهم تونست شنا بکنم و غرق نشوم، یاد گرفتم که چطور شنا کنم که به ماهیهایی که خوراکشون منم نخورم،چطور تو طوفان نمیرم،چطور طعمه مرغ ماهی خوار نشم،ا ما با تمام اینها من فقط تجربه دریا رو دارم پس باید اون قدر خودم رو قوی کنم که حتی اگر تو اقیانوس هم افتادم بتونم شنا کنم.

زندگی به من یاد داد که باید بپذیرم آنچه رو که نمیشه عوض کرد و بایدبرای آنچه که ایمان به تغییرش دارم تلاش کنم.

من باور دارم که دنیا خیلی زیبا و در عین حال زشته. خوب و بد در کنار هم است و این منم که باید از ترکیب این خوبیها و بدی ها تابلوی قشنگی رو خلق کنم.

من به درونم ایمان دارم و میدونم که میتونم تغییر بدم هر آنچه رو که باور دارم میشه تغییر داد.

دست روی قلبم میگذارم و از صدای اون نیرو میگیرم.

من هستم....... میتوانم چون هستم.............