آه ای حلزون
بی تو دنیا شبانه ویران باد
بی تو هر گلشنی بیابان باد
بی تو فصلی نمیشناسم من
همه ایام پر ز باران باد
این شعر رو از لابه لای کاغذام پیدا کردم که یک دوست چندین سال پیش برام نوشته بود و نمیدونم مال خودش بود یا اینکه شعر کس دیگه ای بود.؟!
مفهوم بی تو برام هزاران معنی داره.......
بی تو .............
من کی هستم؟
چه دارم؟
چه میکنم؟
بودنم چه چیزی رو به همراه داره!
تازگی ها از خودم میترسم.حس میکنم به طرز خیلی بدی سنگ دل شدم.
هرچند که میدونم سنگدلی من در مقایسه با بقیه باز هم اوج مهرو محبته و دل رحمیه.
اما خود این مدلیم، منو یک جورایی نگران کرده.
البته این موضوع نتیجه برخورد انسان نماهایست که تو زندگی دیدم و باهاشون بودم.
نمیدونم چرا حالم از همه بهم میخوره.
یک جورایی از تمام آدمای دور و برم بدم میاد.
شاید تنها دلیلش هم اینه که انرِژی عجیبی رو در خوندن چهره واقعی و ذاتیشون پیدا کردم و وقتی کلمات محبت آمیز و نگاههای به ظاهر سرشار از مهرو محبتشون رو میبینم و از سوی دیگه زیر اون چشما و رفتارها ریا و حسادت و یک جور دشمنی رو حس میکنم احساس تهوع بهم دست میده.
چرا که من خودم رو خیلی خالص کردم.نمیخواهم کثیف و رذل باشم......نمی خواهم دو رو و ریا کار باشم.
گاهاً فکر میکنم کاش هنوز یک دختر بچه بودم.....
و همه با من مثل یک دختر بچه رفتار میکردند.
اما من الان یک آدم بزرگ شدم و ناچارم مثل آدم بزرگا رفتار کنم.
اما اصلاً رفتار آدم بزرگا رو دوست ندارم
آدم بزرگای گنده دماغی رو که فقط من من میکنند و مثل یک حباب بزرگ و بزرگتر میشند و همون قدر زودتر در آستانه فنا شدن قرار میگیرند.
من یکه تاز زندگی خودم هستم
به حیاتم عشق میورزم و بنا به رسالتی که خداوند از لحظه آفرینش در وجودم نهاده سعی دارم که بهترین باشم.
آه ای حلزون از کوهستان فوجی بالا برو
اما آرام آرام...............