از هر طرف از هر سو

امروز بعد یکسال کار مداوم ، تعطیلات نوروزی ام آغاز شد.

صبح کلاً به انجام کارهای عقب افتادم پرداختم.

و بعد از ظهر به آرایشگاه رفتم.

شلوغ و پر همهمه بود.همه داشتندبه نحوی خودشون رو نونوار میکردند.

آنچه که خیلی جالب بود دختر بچه کوچولوئی بود که همراه مادرش واسه کوتاه کردن موهاش اومده بود و در حالیکه عروسکش رو از بغلش جدا نمیکرد و مادرش سرش رو با دستاش گرفته بود که تکون نخوره مدام به من نگاه میکرد که ببینه من چطوری نگاش میکنم و آایا موهاش که داره کوتاه میشه قشنگ شده یا نه و من هم سعی داشتم تا با لبخندم این احساسو که واقعاً دوست داشتنی شده بهش انتقال بدهم، کمی آن طرفتر خانم جوانی نوزادش رو شیر میداد،نوزاد ملتمسانه به نگاه مادر چشم دوخته بود و با دهن کوچولوش شیر میخورد اما نگاه مادرش خیلی غمگین متمرکز سمت و سوئی دیگر بود ، خانمی رو می دیدم که خسته از کارهای خانه تکانی نوروز داشت همون طور رو صندلی خوابش میبرد، خانم آرایشگر و همکاراش که مدام از فرط خستگی ساعت رو نگاه میکردند و منی که هدفونهای MP3 player تو گوشم بود و مثل یه دوربین این صحنه ها رو ضبط میکردم.

چقدر جالبه که بتونی تمام مردم اطرافت رو دقیق ببینی.

اما کسی منو دقیق ندید و شاید هیچ وقت نبینه.

این که گاهاً میگویم من به این زمین تعلق ندارم حقیقته.

فضای من، نفس هایم،خواسته هام،احساساتم و همه و همه متمایز از سایرین است.

حس میکنم زیاده از حد واقع بین شدم.حقیقت رو همانطور که هست دارم میبینم.

فردا به سفر خواهم رفت.

در آستانه سال نو وقتی نگاهی سریع به سال گذشته می اندازم آن را پرتنش و خسته کننده و سالی نا آرام ارزیابی میکنم .اما این سال درسهای زیادی برایم داشت.

با تمام اینها من به سال جدید خوشبین هستم.

از ته دل برای همه مردم کشورم،آرزوی بهترینهارو دارم.

آرزو میکنم که خودم هم بتونم سالی پربار رو داشته باشم و این قدرت را داشته باشم که بتونم تاثیرات مثبتی را رو زندگی خودم و سایرین داشته باشم.

همه اونهایی که دوستتون دارم،پدرو مادر عزیزم،یگانه برادرم آرش و همسر مهربونش ،همه دوستای خوبم،همه همکارای تلاشگرم ،و همه و همه

عیدتون مبارک

سر تحویل سال دعا کردن ما یادتون نره!

دوستتون دارم!