از هر طرف از هر سو

انسان چیزی ندارد که از دست بدهد،همه جا از آن اوست.

چرا اینقدر ترس و واهمه داریم همه ما!زندگی فرصتی استثنایی است که با کلی قشنگی در اختیارمون قرار داده شده!بسه این قدر سرمون رو مثل کبک فرو کردیم تو روزمرگی!

کمی خودمون باشیم،آن محبت درونی،حس دوشت داشتن و دوست داشته شدن و کمک به  همنوعانمان رو به دست فراموشی نسپاریم!

معلوم نیست چه قد میمونیم تو این زندگی!

مهم اینه که مرگ و زندگیمون چه تاثیری در مرگ و زندگی دیگران داسته باشه!